Na het succes van onze eerste GRS competitie in 2023, waarbij het motto “spelen om te winnen” centraal stond, kijken we terug op een jaar vol ambitie, doorzettingsvermogen en topprestaties.
De introductie van het puntenspel bracht een unieke dynamiek in ons team, waarbij excellentie, discipline en toewijding werden beloond. Dit leidde niet alleen tot een cultuur van gezonde competitie, maar ook tot onze tweede GRS Champion: Prospector Ayoub Essalih.
In deze blog blikken we verder terug op zijn inspirerende prestatie, én nemen we een kijkje achter de schermen met een interview waarin hij zijn strategie, motivatie en inzichten deelt.
Hoe zag jouw leven eruit voordat je bij GRS werkte?
Voor ik bij GRS werkte, had ik gewoon een standaard studentenleven. Ik ging hier en daar een keer uit en nam de lessen niet echt serieus. Ik was zeker geen slechte student. Ik ging wel altijd naar de lessen, probeerde aan projecten samen te werken en zo. Maar ik had daar niks, nul aan.
Dat was gewoon, een boek opendoen, zeker tijdens de examenperiode en allemaal kennis in mijn hoofd proberen te proppen, maar dat interesseerde me eigenlijk niet. Dus dat voelde toen echt heel kut.
Hiervoor deed ik ook nog een deur-aan-deur-job, studentenjob. En daar ben ik wel echt verliefd geworden op sales. Ik heb dat twee jaar gedaan, en dat was echt wel heel leuk.
Dus sales was eigenlijk niet nieuw voor jou?
Nee, ik ben altijd al extrovert geweest. Ik had nooit problemen om met mensen te praten. Als ik op de bus zat, ging ik gewoon praten met de persoon naast mij. Ik weet dat dat voor introverte mensen echt een nachtmerrie is. Maar voor mij is dat gewoon second nature.
Ik zou dus niet zeggen dat sales nieuw was voor mij. En dat je er dan nog een keer je boterham mee kan verdienen door gewoon met mensen te praten… Ja, dat is een ideale wereld voor mij.
Hoe ben je bij GRS terechtgekomen?
Via via. Dat was gewoon een maat van mij. Zijn broer kent iemand die bevriend is met Cainan, en die werkt voor Gilles. En die wist dat ik een deur aan deur job deed in de sales. Dus ik zei dat wanneer de kans komt, ik er wel zou op ingaan. En toen kwam GRS op m’n pad door een kort telefoongesprek met Cainan.
Hij had dan een gesprek met Gilles ingepland. Ik had hem de eerste keer blijkbaar niet overtuigd. Maar ik kwam een tweede keer langs, op de jobbeurs. Daar was ik wel deftig gekleed, was ik wel aanwezig, ik ging in gesprek met mensen, etc…
Toen had ik mijn gegevens achtergelaten op een formulier. Een week later mocht ik weer op gesprek komen. En dan mocht ik beginnen aan de opleiding.
Zijn er dingen die je nog hebt bijgeleerd over sales sinds je bij GRS werkt?
Sowieso heb ik nog bijgeleerd. Eerst en vooral, en dat was iets wat ik minder had bij het deur-aan-deur verhaal, was luisteren. Want ik dacht vroeger altijd dat sales gewoon “het goed kunnen uitleggen” was, that’s it. Maar zeker bij big-ticket-sales zoals we hier doen, is luisteren echt een grote factor.
Vroeger moest ik gewoon heel snel blijven babbelen, want als ik ze een seconde stilte gaf, dan smeten ze de deur direct dicht. Hier moet je echt goed luisteren en dieper ingaan op hun verhaal. En dat is wat ik heb geleerd sinds ik hier ben: minder praten, meer luisteren. Gebruik je oren en minder je mond.
Je hebt dus je studies stopgezet om in de sales te gaan. Ik kan me inbeelden dat je omgeving dit niet begreep…
Ja, 100%. Ik heb zeker de reacties gehad van: “Waarom zou je dat doen”. Mijn ouders waren wel supportive want die weten dat ik altijd al een go-getter was. Als ik me op iets focus, dan haal ik het altijd wel.
Het was eerder gewoon de schoolomgeving, vrienden en vriendinnen. Ze zagen dat ik minder naar de les ging in mei en juni, omdat de GRS opleiding toen begon.
Er waren sowieso wel doubters, maar uiteindelijk heb ik gewoon tegen mezelf gezegd dat zo’n kansen zich slechts enkele keren in je leven aandienen. En dat ik er sowieso spijt van ging hebben als ik die nu niet greep.
Wat maakt GRS zo uniek dat je zegt dat dit soort kansen zich maar een paar keer in je leven aandienen?
Een mooi beeld op sociale media. En ik had al gezien wat GRS voor andere mensen heeft kunnen betekenen.
Toen ik de kans kreeg, wilde ik me sowieso bewijzen. En, ja, een sentiment naar dat is het horloge dat ik momenteel aan heb. Ik wist wel gewoon dat als ik er mezelf op kon smijten, dat ik het sowieso wel ver ging schoppen. En als ik zeg, ja, het is zo’n kans. Ik kan dat moeilijk verwoorden, je voelt dat gewoon aan.
Allez zeg, en dat voor zo’n rationele guy 😉
Normaal ben ik nooit op zo’n emotionele dingen. Maar je voelt gewoon dat je leven 180 graden zal draaien als je deze stap neemt. Ik had dat wel nodig. Gewoon even een wake-upcall en prioriteiten stellen. Je wordt er ook niet jonger op. Toen ik hier binnenwandelde wist ik dat dit een kans was en ik wilde het wagen.
Het is ook een risico om het zo te zeggen want er is geen basisloon. Dat is bijvoorbeeld wel waar mijn ouders zich zorgen over maakten. Wat ook normaal is, want ja, ouders maken zich altijd zorgen over hun kinderen. Maar ik heb de kans met beide handen gegrepen en nog geen jaar later werd ik GRS Champion.
Zijn er naast je studies nog dingen die je hebt moeten sacrificen?
Zeker. Dat klinkt cru, maar vrienden bijvoorbeeld. Als ik terugkijk naar de mensen waar ik me vroeger mee omringde… 99 procent van die mensen zie ik niet meer. Met die ene procent probeer ik hier en daar wel contact mee te houden. Maar veel vriendschappen zijn gewoon verwaterd.
Daarnaast heb ik bijvoorbeeld ook heel de zomer gewoon gewerkt. Ik ben niet uitgeweest, geen festivals gedaan, geen beach bars, geen clubs, niks. Ik had nu eenmaal die opportuniteit gekregen dus ik wilde niet na twee maanden al op de remmen gaan staan en domme shit beginnen doen of mijn geld beginnen nu uitgeven alsof er geen morgen is.
Ik sloeg veel uitnodigingen van mensen af voor feestjes, houseparty, etc. Eigenlijk heb ik gewoon het afleidingsleven gesacrificed. Maar als ik het zo zeg, vind ik dat niet erg.
Mijn volgende vraag ging zijn of je het niet jammer vindt dat zoveel van die vriendschappen verwaterd zijn…
Dat is een moeilijke vraag want ik kan me inderdaad inbeelden dat sommige mensen denken: “Waarom zou je dat allemaal willen opgeven?”.
Gewoon, ja, prioriteiten in het leven hebben. Dat klinkt heel cru, maar je komt alleen op deze wereld. En je verlaat de wereld ook alleen. Samenhorigheid, mensen rond je hebben, je gezin, zo’n dingen, dat is belangrijk. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer je inziet dat sommige relaties vaak gewoon kettingen aan je been zijn die je vasthouden. Je probeert dan te groeien, maar die mensen zorgen ervoor dat je gewoon op hetzelfde niveau blijft. En Gilles heeft dat ook een keer gezegd; het moment dat je een nieuwe wereld wil instappen, dan moet je gewoon je oude wereld achterlaten. Je kan niet in beide kampen één voet houden, want dan raak je de kluts kwijt.
Je hebt ongetwijfeld van die dagen dat je absoluut geen zin hebt… Wat doe je dan om toch te blijven gaan?
Het klinkt cliché, maar endurance, uithoudingsvermogen. Dana White, een Amerikaanse ondernemer, zei ooit in een interview dat de competitie nog nooit zo makkelijk geweest is. Alles is zo makkelijk de dag van vandaag. 99 procent van de mensen kan zich nog geen 2 minuten focussen op iets. Door sociale media, de mening van andere mensen, afleiding, feestjes, whatever. De competitie is zo makkelijk om te beaten. Dus, je hebt al de helft gewonnen als je gewoon elke dag consistent opdaagt.
En ook, mijn job is niet het ergste van de wereld. Ik moet gewoon heel veel mensen bellen. Ik kon evengoed ergens in the middle van Afrika zitten graven in de mijnen. Ik mag telefoontjes doen, dus ik besef hoe privileged ik ben.
Je moet en gaat niet elke dag gemotiveerd zijn. Er zijn dagen dat je zo moe bent en jezelf naar je werk moet sleuren. Maar dan moet je kleine dingen aanleren, waardoor je toch weer in die workflow geraakt.
Mijn “trucje” is een timer van 3 minuten zetten. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik gewoon 3 minuten ga bellen. Eraan beginnen is het moeilijkste, maar als ik vertrokken ben, zit ik gewoon te bellen. Dat is iets dat mij helpt om me toch on the go te krijgen, ook als ik niet gemotiveerd ben.
Ook Gilles motiveert me, je ziet hem constant werken en bezig zijn. Ik vertrouw hem in de positie die hij heeft. En dat doet al heel veel voor mensen; als je je baas al de hele dag ziet werken, dan ga je zelf ook gemotiveerd zijn om te werken.
Het is de eerste keer dat een prospector zo veel erkenning krijgt. Hoe voelt dat voor jou?
Ja, dat is zalig. Dingen doen die nog niet gedaan zijn… Daar doe je het uiteindelijk voor, vind ik. Wat sowieso een doel is voor mij voordat ik als verkoper de baan op ga, is 10 stortingen halen op een maand. Dat is altijd mijn doel geweest, ook al is het nog niet gelukt. Naast het financiële aspect, is het ook gewoon leuk om te kunnen tonen aan anderen dat het mogelijk is.
Verkopers hebben prospectors nodig en de prospectors hebben de verkopers nodig. Sowieso heb ik het dus ook te danken aan de verkopers natuurlijk. Het zijn uiteindelijk zij die de afspraken runnen. Dus het is een gezonde samenwerking.
Maar het is wel heel leuk om te kunnen tonen aan andere prospectors dat zolang je consistent blijft en hard werkt, en niet te veel je hoofd laat breken door drama, alles mogelijk is. Eyes on the prize, dan kan je echt dingen realiseren die voor veel mensen onrealistisch lijken.
Wat maakt een goede prospector?
Iedereen kan dat doen, ik ben niet speciaal. Het is niet dat ik van een andere planeet kom met superkrachten of zo. Het is gewoon consistentie. Wat heb je ervoor over? Als je een bepaald doel voorop stelt, en je kan dingen opgeven, dan sta je letterlijk 99 procent verder dan de rest.
Uiteindelijk is het gewoon een nummer intypen en een gesprek aangaan. Easy peasy. Mensen maken het veel groter in hun hoofd dan dat het is.
Ik bel gewoon mensen, memoriseer een script en ik speel in op wat de mensen zeggen. Het is geen brain surgery of rocket science.
Je moet wel self-motivating zijn. Want uiteindelijk gaat niemand het werk voor jou doen. Je doet het voor jezelf, je doet het voor de mensen naast je. En als dat lukt, ben je weggelegd voor de top-prospectors.
Ik hoop echt dat er een nieuwe prospector komt die mij meer competitie geeft. Want dat zou bijvoorbeeld wel een externe motivator zijn, als hier ineens een andere kerel rondloopt die 4 afspraken maakt op een voormiddag… Dat zou mij zo hard motiveren, die gezonde competitie. Iron sharpens iron.
Zijn er nog dingen die je wil meegeven aan de lezers?
De rol van je omgeving. Je bent de som van de vijf mensen met wie je het meest omringt. En als die vijf mensen elke dag go-getters zijn, elke dag komen opdagen, op tijd zijn, nooit uitslapen, alles doen zoals het moet… Van nature ga je niet de laatste willen zijn. En bij GRS zit dat zeker goed. Dus ik zou daarmee beginnen, je omgeving veranderen.
Ben jij de persoon die Ayoub uitdaagt om het nog beter te doen? Solliciteer hier voor de rol als Prospector bij GRS.